อีวัน สแตฟัน (บัลแกเรีย: Иван Стефан; หรือ จอห์น สตีเฟน; ประมาณ ค.ศ. 1300/1301–1373 (?)) ปกครองในฐานะซาร์แห่งจักรวรรดิบัลแกเรียที่ 2เป็นระยะเวลา 8 เดือน ระหว่างปี ค.ศ. 1330–1331 พระองค์เป็นพระราชโอรสองค์โตในซาร์มีคาอิล ชิชมันแห่งบัลแกเรียและแอนนา เนดาแห่งเซอร์เบีย[1] พระองค์สืบเชื้อสายจากราชวงศ์เตรเตร ราชวงศ์อาแซน และราชวงศ์ชิชมัน หลังจากที่พระบิดาของพระองค์ได้ขึ้นเป็นซาร์ พระองค์ทรงดำรงตำแหน่งเป็นรองจักรพรรดิ เมื่อพระบิดาตัดสินพระทัยหย่ากับพระมารดาของพระองค์ เพื่ออภิเษฏสมรสกับเจ้าหญิงแห่งไบแซนไทน์ พระองค์ถูกพระบิดาเนรเทศไปอยู่อาราม พร้อมกับพระมารดาและพระอนุชา[2] พระองค์ได้สืบราชบัลลังก์ตอจากพระบิดาจากความช่วยเหลือของพระเจ้าสแตฟัน ยูรอสที่ 3 แห่งเซอร์เบีย แต่อีก 8 เดือนต่อมาพระองค์ถูกรัฐประหารโดยขุนนางในเตอร์โนโว และได้ลี้ภัยไปอยู่กับเบเลาร์ พระอนุชาของพระบิดาที่เมืองนีช และต่อมาย้ายไปประทับที่ดูบรอฟนีก และย้ายไปพำนักที่นาโปลีจากแรงกดดันของซาร์อีวัน อาแลกซันเดอร์แห่งบัลแกเรียจนกระทั่งสวรรคต